Odluka Narodne skupštine Republike Srpske da se stavi van snage sporni Izvještaj o Srebrenici iz 2004. godine i sprovede novo istraživanje izazvala je pravi izliv mržnje i netrpeljivosti u sarajevskim medijima.
Namjera da bude formirana međunarodna komisija za stručno i objektivno istraživanje i utvrđivanje istine o svim stradanjima u ovoj opštini od 1992. do 1995. godine naišla je na žestoke osude i izazvala lavinu reagovanja bošnjačkih političara i još više federalnih promuslimanskih medija.
Tolika netrpeljivost i količina mržnje iznesena na račun predsjednika Republike Srpske Milorada Dodika i srpskog naroda nije zabilježena od završetka rata u BiH.
Neki mediji su sve Srbe nazvali četnicima, “sa kojima se ne može živjeti zajedno”, pa se nameće pitanje zašto se bošnjački predstavnici vlasti i mediji zalažu za jedinstvenu i untiranu BiH i navodni suživot, ukoliko nije moguć život sa Srbima?
Zašto u političkom Sarajevu ispoljavaju toliku mržnja i osuđuju političu odluku kojom se žele provjeriti činjenice ukoliko Izvještaj o Srebrenici iz 2004. godine odgovara istini?
Čemu toliki strah od provjere, umjesto da se pruži podrška potvrđivanju eventualne tačnosti podataka u tom izvještaju i dolasku do novih dokaza, ali i utvrđivanju istine o stradanju i srpskog naroda, o čemu postoji deklarativna saglasnost svih političkih činilaca u BiH?
Ako su sudovi konstatovali da su u ratu u BiH počinjeni zločini nad pripadnicima sva tri konstitutivna naroda, onda nema potrebe osporavati da se ti zločini istraže i počinioci kazne i time skine svaki pokušaj nametanja kolektivne odgovornosti bilo kom narodu.
Da li je razlog tome što se pojedini članovi nekih stranačkih elita plaše da će doći na udar pravde za ono što su činili u ratu?
Ako su tačne bošnjačke tvrdnje i narativ o karakteru rata u BiH, koji decenijama nameću, otkud onda toliki strah od revizije Izvještaja o Srebrenici? Ako je sve istinito, onda nema razloga za strah i paniku.
Kada se formira, stručna međunarodna komisija će potvrditi činjenice, ukoliko su tačne i uz to samo utvrditi i saopštiti podatke o srpskim žrtvama i načinu njihovog stradanja u Ratkovićima, Brežanima, Gnioni, Čumavićima, Krnjićima, Zagonima, Sasama…
U Magašićima, Ranči, Ježestici, Podravanju, Fakovićima, Bjelovcu, Kravici, Skelanima i drugim srpskim selima i zaseocima na prostoru Srebrenice i okolnih opština od početka do kraja rata, za koje još niko nije odgovarao.
Ako se zalažu za pomirenje, suživot, ravnopravnost, međunacionalno uvažavanje i demokratiju u BiH /a to stalno medijski ističu/, te utvrđivanje prave istine o karakteru rata i stradanju, zašto sarajevska politička elita i mediji ne žele da se dođe do istine o srpskom stradanju na području Srebrenice i u Sarajevu?
Stiče se utisak da je to strah od istine i pravde. Bojazan od raskrinkavanja višegodišnjih laži, od demistifikacije narativa o karakteru rata u BiH, koji su nametnule zapadne sile i mediji.
Da li je to strah da će bošnjačka strana izgubiti ulogu žrtve u ratu, koju ljubomorno njeguje i naplaćuje, iako je svima koji poznaju i objektivno sagledavaju stanje jasno – da je to nametnuti stereotip.
Nameće se pitanje da li orkestrirani napadi i lavina mržnje na račun institucija Republike Srpske i srpskog naroda u promuslimanskim medijima imaju još neke ciljeve.
Da li je riječ o strahu od mogućeg gubljenja ekonomskih i drugih privilegija i povlastica koje u određenim međunarodnim krugovima ima bošnjačka strana?
U memoarima i intervjuima, filmovima i svjedočenjima mnogi akteri, komandanti međunarodnih vojnih snaga, visoki predstavnici, ambasadori, novinari i režiseri, pa i neki autori bošnjačkih knjiga, demantovali su nametnuti stereotip o karakteru rata u BiH, prema kojem su Srbi jedini krivci.
Ali, bošnjačka strana krije počinioce i štiti ih od zakona, uz pomoć najuticajnijih zapadnih sila, koje zarad islamskog kapitala relativizuju istinu o srpskim stradanjima i tolerišu opstrukciju procesuiranja zločina nad Srbima.
