NJegova najpoznatija djela su: “Golmanov strah od penala”, “Kratko pismo za dugo rastajanje”, “LJevoruka žena”, dramski komad “Kaspar”, zbirka poezije “Unutrašnji svijet spoljašnjeg svijeta unutrašnjeg svijeta”.
Knjiga “Spori povratak kući”, “Ponavljanje”, “Još jedanput za Tukidida”, “Zimsko putovanje do rijeka Dunava, Save, Drine i Morave” ili “Pravda za Srbiju”, “Moravska noć”, “Veliki pad”….
Handke je dobio Nobelovu nagradu za književnost ove godine.
Veliki pisac je odavno vezan prijateljstvom sa Srbima. Kada je 1996. godine putovao u BiH i napisao žestoko osporavani esej “Pravda za Srbiju”, u kojem se zalagao za diferencirani pristup zapadnih zemalja i protiv svaljivanja krivice samo na srpsku stranu.
Nakon toga, Handke je “preko noći” prognan iz globalne intelektualne zajednice u ekskomunikaciju u kojoj se nalazio sve do dobijanja Nobelove nagrade.
Početkom aprila 1999, sa početkom bombardovanja SR Jugoslavije, Handke je otputovao u Srbiju, u znak protesta vratio je “Bihnerovu nagradu” i iščlanio se iz Katoličke crkve. Od njemačkog ministra Rudolfa Šarpinga zahtijevao je da mu vrati sve njegove knjige.
Handkeovi eseji o Srbiji spadaju među najtemeljnije i najsadržajnije kritike medija pisane posljednjih godina. Srbija je za njega samo metafora, povod za njegove literarne i filozofske rasprave o “derealizaciji svijeta”.
Izabran je 1. novembra 2012. godine za inostranog člana SANU. Povelja o članstvu uručena mu je 9. aprila 2013. godine.
Dobio je 29. maja 2013. posebnu plaketu 50. “Disovog proleća” i tom prilikom preveo pjesmu srpskog poete Branka Miljkovića “Možda spava” na njemački jezik, a rukopis poklonio gradskoj biblioteci u Čačku.
